vrijdag 31 mei 2019

Fietsen tussen paling

84km.  

Het water komt tot de as van de trappers. Bij iedere pedaalslag gaat een voet onder water. Palingen schieten verschrikt weg. Het fietspad staat onder water. Gelukkig is dat slecht twee keer voor tientalle meters. Vanaf Valiano hebben we een fietspad genomen langs een irrigatiekanaal en twee meren. Hier is pas duidelijk dat het al lang en veel regent. Toch is dit leuk fietsen. We rijden meer dan twintig kilometer door een prachtig natuurgebied vol met vogels. Het zonnetje maakt alles nog mooier. Om bij het fietspad te komen ging het eerst zeventien kilometer bergaf vanaf Montepulciano. Vanop de hoogte keken we een grote vlakte in met het Trasimeno-meer in het midden. 

Na het fietspad komen we op een asfaltweg die we eerst voor een heel eind door een vlakte volgen. Dan begint een lange klim over de enige col van de dag. Het klimt lang maar gaat vlotter dan de snedige hellingen van gisteren. Na een klim mag het bergaf. De laatste 23km naar Orvieto leggen we ons in de bochten. Zalig.
Orvieta ligt hoog op een tufstenen rots. Onze fiets past perfect in de funicular. De boog moet niet altijd gespannen staan. Het is een leuk stadje. Hoogtepunt is de Duomo, ontworpen door dezelfde achitect als die in Siena. Het resultaat is een schitterend Gotisch gebouw. De eerste indruk binnenin is dat het interieur heel sober is. Tot we in de rechterkapel de frescocyclus van Luca Signorelli ontdekken. De taferelen van het laatste oordeel zijn van de mooiste van de Renaissance. De realistische weergave, de hele levendige kleuren, de details... Is de Sixtijnse kapel echt mooier? 


Een ander merkwaardige attractie van Orvietto is een bron die de middeleeuwse stad van water voorzag. Een toren leidt naar een bron, 62 meter dieper. Bijzonder aan het ontwerp is dat er twee trappen boven mekaar zitten. Een om af te dalen en een om te klimmen. Zo moesten ezels waarmee men water ging halen mekaar niet kruisen. Vensters voorzien de trappen van licht.

Op de rand van de stad bezoeken we ook een necropoli. Dit is een Etruskische begraafplaats. Reeds 6000 jaar voor Christus werden hier graftombes gebouwd. 

Tijdens het fietsen vandaag werd het duidelijk dat we Toscaanse heuvels achter ons lieten en in meer bergachtig landschap terecht kwamen. Dit is Umbrië. Welkom in het land van de witte truffel.

donderdag 30 mei 2019

Een pittige dag

89km. 1556m op. 1375m af.
De Via Francigena is de oude pelgrimsroute van Canterbury naar Rome. Een bisschop reisde in 990 vanuit Canterbury naar Rome om zijn pallium te ontvangen. Op zijn terugreis beschreef hij de route in 79 etappes. Tussen Siena en Pienza volgen we stukken van de route. We zien onderweg tientallen pelgrims op ontdekking naar een persoonlijk doel. 


De Strade Bianci kregen hun naam omwille van het grijze stof dat opwaait, zeker als er een auto passeert. Daar is nu geen sprake van. De grindwegen liggen er vochtig bij. Rivieren lijken eerder op bruine modderstromen. Volgens de plaatselijke bevolking is het de slechtste meimaand sinds zeventig jaar. We hoeven niet de 35 graden zoals in Spanje de vorige jaren maar 20 zou toch aangenaam zijn. We kunnen ons anderzijds wel opwarmen. De grindwegen zijn af en toe loeiend steil. De kleinste versnellingen van de fiets worden veelvuldig gebruikt. Na 57km komen we in San Quirico d'Orcia. Dat is niets te vroeg voor de lunch. Vandaar is het nog 10km naar Pienza.
Paus Pius II, lid van de Piccolomini-familie wou het dorp omvormen tot een modelstad van de Renaissance. Verder dan een kathedraal, raadshuis en een  paleis is hij niet geraakt. We bezoeken het Palazzo Piccolomini, net op tijd om aan een bui te ontsnappen. Het paleis werd door Franco Zefirelli gebruikt voor de opnamens van zijn film Romeo & Giuletta. Vooral de tuinen met adembenemend uitzicht op de Toscaanse heuvels maakt indruk. 

Na dit bezoek rijden wij door dat landschap. Het is van het mooiste dat we op deze tocht al te zien kregen. En het is pittge: 7, 9 en 10% op de grindwegen. Dat kruipt in de benen. Plots zien we Montepulciano schitteren op een bergrug. Vol overgave rijden we onze B&B voorbij. 


We slapen vandaag in een typische Toscaanse B&B. Een landschuis midden in de natuurpracht is onze thuis voor een nacht. Zwembad en ligweides krijgen we er gratis bij. Dat zal voor een warmere keer zijn.

woensdag 29 mei 2019

Een natje en een droogje

65,8km. 1133m op en 1357m af.
Om van Volterra weg te rijden mogen we de berg die we gisteren beklommen terug afrijden. Een heerlijk rustig, kronkelig wegje voer ons helemaal het dal in. Het Toscaanse landschap is frisgroen overgoten met een vleugje vroege zon. Maar in korte broek... brrr. Helemaal beneden in het dal mogen we ons terug opwarmen met een klim over een onverharde, goed rijdbare weg. Het is pittg maar we worden beloond met mooie uitzichten. Achter ons zien we nog even Volterra schitteren op zijn berg. Helemaal boven is het gedaan met de onverharde weg en het mooie weer. De hemelsluizen gaan helemaal open. De laatste vijf kilometer naar San Gimigniano lijken eerder op aquafitness. 


San Gimigniano is een merkwaardig stadje. Het kleine stadje telt 14 torens. Ooit waren het er 76. Families bevochten mekaar en konden zich in tijden van onrust in hun toren verschalken. Wij zoeken eerst een verwarmd terras op om te drogen. Net op tijd want een tweede stortvloed spoelt het plein schoon. We bezoeken de Duomo. Schitterende fresco's versieren de rechter en linker wand van het schip. Men kan hier uren verhalen lezen in het 14e eeuws prentenboek. 



De gps-track die we hebben leidt ons niet via het fietspad dat in ons boekje beschreven staat maar neemt een kortere weg naar Siena. We maken daardoor wel meer hoogtemeters. Een malse regen houdt ons gezelschap tot net voor Siena. We zijn net op tijd om het mooie Piazza il Campo te zien schitteren in de zon. Tijd voor een ijsje. Onze B&B zit in een historisch gebouw achter een bescheiden deur, vier hoog, zonder lift. De fiets moet mee naar boven. We krijgen een ruime, moderne junior suite. Na de was en plas verkennen we te voet de stad. De Duomo hier is echt merkwaardig. De gotische voorgevel is indrukwekkend mooi en toch is deze kerk niet af. Ooit zou er nog een schip bijgebouwd worden maar een pestplaag besliste daar anders over. Ons bezoek is ook niet klaar. Binnen een paar dagen komen we terug. Morgen gaan we eerst naar Montepulciano. Klinkt lekker.


dinsdag 28 mei 2019

In Etruskenland

82,6km 960m stijgend en 483 meter dalend.
Net geen duizend meters geklommen. Dat begint spek naar onze bek te worden. Het venijn zat in de staart. Maar dat is voor straks. Deze morgen vertrokken we onder een dreigend grijs wolkendek met licht gemiezer. Volgens de route moesten we net buiten Pisa terug een onverhard fietspad op langs de Arno. Wetend dat het deze nacht veel heeft geregend hebben we geen zin in een modderbad. We volgen daarom parallelwegen. Meer hoeft er over de eerste dertig vlakke kilometers niet geschreven worden. Dan pas krijgen we een eerste heuvel en rijden het echte Toscane binnen. 

Vanaf dan gaat het op en af door glooiende heuvels met snedige klimmetjes. Gelukkig wordt het droger en trek de hemel een beetje open. Meer dan zestien graden wordt het echter niet. Op een bepaald moment moeten volgens onze gids via een grindpad door een droogstaande rivier. Hm. Een snelstromende watermassa laat ons beslissen om een ommetje te rijden. Het voorjaar is hier duidelijk nogal nat. 

Voltera laat zich al van ver zien. Het ligt op een heuvel van driehonderd meter hoog. Vanuit het laagste dal moeten we bijna vijfhonderd meter omhoog. Eerst klimt het zachtjes maar uiteindelijk wordt het snedig. Via de Etrurkische poort duwen we onze fiets de stad in. 

Voltera is klein maar gezellig en heeft een aantal interessante bezienswaardigheden. Net buiten de stadsmuren liggen de ruines van een Romeins theater. Binnen de muren vinden we het Palazzo dei Priori met een verzameling kunst. Er is de kathedraal met Baptiserium. We bezoeken het Palazzo Viti. Viti was rijk handelaar in albast. Een produkt uit de streek dat hij over heel de wereld verkocht. Het palazzo is rijkelijk versiert met objecten verzameld op zijn reizen. Zijn laatste verwezenlijking is het verenigen van Italië onder Vitorio Emmanuel II, eerste koning van Italië.
Het belangrijkste museum is dat over de Etrusken. Al voor er van Romeinen sprake was vestigden zij zich in deze streek. Voltera was toen groter dan wat het nu is. Het museum bevat een eindeloze reeks grafmonumenten, urnes en vazen, bronzen voorwerpen, juwelen, beeldjes en munten. Sommige dingen zijn tot zeven eeuwen oud. De kwaliteit ervan is indrukwekkend. Hierna bekijken we nog even de bucht gebouwd door Lorenzo di Medici. Het is nu nog steeds een gevangenis. Met ontzag voor voor de vroege Etruskische bewoners van de stad kruipen wij onder de wol.

maandag 27 mei 2019

Een scheve toren

85km. 446m op en 505m dalen.
Hop, distelvink, notenkraker en een bijeneter. Vogels spotten is een extra dimensie aan fietsen die een toerist in de auto waarschijnlijk moet missen. Ons vergezellen ze op onze trage weg. Van Vinci naar Lucca rijden we een traject met veel variatie. Oljfbomen en wijnranken sieren zuidelijke hellingen. In de vochtige valleien liggen vruchtbare akkers. Af en toe moeten we over een drukke weg. Maar een klein wegje voert ons door een smal valleitje langs pittoreske dorpjes. Het heeft niets weg van het typische Toscaanse landschap maar het is wel heel mooi. Ongemerkt komen we zo aan de stadspoorten van Lucca. 

Dit stadje is helemaal ommuurd door impossante stadswallen. Erbovenop ligt een heuse stadsboulevard waarvan gretig gebruik wordt gemaakt door wandelaars en fietsers. Zo rijden we ook het stadje rond. Bij de kathedraal houden we halt. Op de klokkentoren na is die helemaal in wit marmer opgetrokken. De patroonheilige doet me denken aan mijn schooltijd en chocolade: St. Maarten. Een van de trekpleisters in de stad is een verdedigingstoren met bovenop enkele steeneiken. Iedereen, wij ook, wil erop. Van boven genieten we van een mooi uitzicht. Lucca is een gezellig stadje. Er zijn wel toeristen maar dat is binnen aanvaardbare maten. 



Na de lunch rijden we verder richting Pisa. Eerst mogen we op een fietspad langs de Arno. De natuur staat hier weelderig groen. Dicht bij Pisa volgen we gewone wegen door vlakke velden. Dit stukje doet eerder denken aan de saaie Po-vlakte. In Pisa is het uiteraard een drukte van jewelste. Horden toeristen willen allemaal die toren rechtduwen. Els doet ook een poging. We bezoeken de verschillende monumenten. Het baptiserium en de kathedraal zijn het bezoeken waard. 

Het weerbericht voorspelde heel de dag regen. Twee keer heeft het een bui gedaan. Een maal in Lucca aan de kathedraal en eenmaal toen we op een terras onder een parasol onze avondmaal genoten. Voor de rest was het best aangenaam fietsweer.
Ook dat nog. In Pisa aten wij een Pizza.

zondag 26 mei 2019

Vertrokken

Dag 1: Van Firenze luchthaven naar Vinci.
46km. 664 m klimmen.
In 1452 werd op drie kilometer hiervandaan een zekere Leonardo geboren. De term twaalf stielen is van toepassing op hem, maar dan zonder ongelukken. Architect, ingenieur, uitvinder, schilder, beeldhouwer, filosoof, ... Kortom een genie. Die Leonardo was van "van Vinci" ofte Da Vinci. Net 500 jaar geleden is hij gestorven. We kunnen een bezoek aan zijn geboortehuis en het mueseum niet overslaan. Het wordt een leerrijke wandeling langs schilderijen, schetsen, makettes, noem maar op. Aan verbeelding en nieuwsgierigheid had deze man geen gebrek.

Je raad het misschien al. Onze eerste dag is zonder enig probleem verlopen. De luchtverkeersleiders waren niet ziek, de vlucht op tijd en de fietsen nog netjes in hun doos. Reeds om twaalf uur zaten we op de fiets. Na minder dan 3 kilometer reden we al op een fietspad naast de Arno. Enkel het weer kan beter. Het is grijs en miezerig maar gelukkig niet koud. Na de picknick krijgen we onze eerste helling van de reis. In die regenjas is het even zweten.  Een mooie afdaling brengt ons tot in Vinci. Plots duiken de eerste toeristen op.

Na het bezoek aan Vinci trekken we ons terug in een agriturismo net buiten het dorp. Er zijn verschillende gebouwen met kamers tussen de olijfbomen. Best gezellig. En dan pas begint het Italiaanse gevoel echt binnen te dringen. Het restaurant servereert heerlijke anitpasti en een levendig verse pasta met de glimlach. Een mooie afsluiter van een geslaagde eerste dag.